Afstemmen van verwachtingen

In een gesprek met een van mijn vrouwelijke cliënten, kwam een probleem aan de orde met een recent gevonden vriend die meer van haar wilde dan zij met haar gevoel kon verantwoorden. Dat wist ze al een zestal weken, maar had zich geen raad geweten hoe om te gaan met de gevoelens van deze man, die ook geregeld een waardevolle vriend bleek, met goede raad en verstandige manieren van zaken benaderen. Dat was voor haar waardevol. In de periode dat ze eigenlijk al wist dat er geen romantische gevoelens waren, was ze toch op zijn verzoeken om contact ingegaan en ze maakte zich zorgen dat ze zich schuldig had gemaakt aan het wekken van valse verwachtingen. Dat blokkeerde haar in het aangaan van het contact om de wederzijdse verwachtingen opnieuw te bespreken. 

We namen door wat ze wilde bereiken. Haar doel was een omgang die wat haar betrof in het beste geval tot een vriendschap beperkt zou blijven. In een lagere contactfrequentie dan tot dusverre en eigenlijk alleen als hij er in zijn gedrag blijk van zou geven dat verwachtingen voor meer dan dat, echt tot het verleden zouden behoren. Als dat niet zou kunnen, dan eindigde het voor haar helemaal. Liever liep ze er nu uit weg, om zo alle verwachte complicaties te ontlopen.

Ik zei: ‘je krijgt gewoon zinvolle oefenstof met grenzen stellen, jammer om dat weg te gooien’ en vroeg haar: ‘hoe denk je dit aan te pakken?’ Daarop bracht ze in dat ze zich zorgen maakte over zijn gevoelens en dat ze die niet wilde kwetsen. Daarop gaf ik haar terug dat het duidelijk was dat ze een ander geen pijn wilde doen en dat ons contact voor haar al had opgeleverd dat ze nu wist dat zij niet verantwoordelijk kon zijn voor de gevoelens van een ander. ‘De enige verantwoordelijkheid die jij te nemen hebt, is zorg te dragen voor jouw gevoelens en daarin is jouw behoefte om een duidelijke grens te kunnen stellen.’ Dat beaamde ze.

Daarop verlegde het gesprek zich naar: hoe dan het gesprek te voeren? Ze gaf aan dat ze niets van buiten had geleerd en op haar intentie van begrenzing het gesprek ging voeren. Dat bevestigde ik als een verstandig uitgangspunt. Daarna stokte het en vroeg ze om advies. Ik gaf aan: ‘je hoeft alleen maar jouw gevoelens over de situatie aan hem aan te geven, met daarin jouw behoefte. Precies zoals het bij jou is en zonder weglating vanuit de angst de ander te zullen kwetsen. Het is dan aan hem om daarop te reageren. Het gesprek zal zich dan vanzelf wel laten voeren; jij weet immers wat je nodig hebt en wat je voelt en daarbij te blijven is het devies.’ Dat stelde haar gerust.

Toen ze later het verloop van het gesprek met me deelde, bleek er een buitengewoon openhartig gesprek te zijn geweest, waarin de vriendschap zich had verdiept en de zorgen over de onvervulbare verwachtingen waren verdampt. Waarop ik haar feliciteerde met haar innerlijke rust en de groei in een waardevolle vriendschap.

Is deze tekst aanleiding voor je om een gesprek aan te gaan, dan kun je op deze pagina een afspraak maken. Als je twijfelt of ik je kan helpen, oriënteer je dan eerst op de rest van mijn site en als de twijfel blijft, stel me jouw vraag dan via de contactpagina. Je krijgt een eerlijk antwoord, of mijn telefoonnummer als de vraag me niet helder is. Tot dan!