Zingeving? Recht doen aan jezelf!

Ik was voor mijn periodieke publicatie op zoek naar een leuk onderwerp, toen in ‘Trouw’ op dinsdag 11 februari een interessant artikel verscheen van de hand van Djuna Spreksel, met daarin een interview met schrijfster Hans Alma, over haar recent verschenen boek: “het verlangen naar zin”. (uitgeverij TenHave, 22,90 euro) Het was aanleiding mijn eigen gedachten erover te laten gaan en hoe ik ermee omga op te schrijven.

De inhoud raakt me, omdat er thema’s in naar voren komen die ik persoonlijk heb doorgeworsteld en die ook spelen bij de mensen die voor hulp bij me aankloppen. Kort samengevat: een gebrek aan zingeving in werk en leven ervaren, overbelasting, gevangen zijn in isolement, niet weten wat te willen doen in het leven, onzekerheid over eigen identiteit, afwending van de maatschappij, gevoelens van machteloosheid en depressie.

In de kern gaan al deze thema’s voor mij over niet langer “zingevend” ingebed zijn in de wereld waarin we leven. Dan komen we zowel de vervreemding van onze natuurlijke omgeving tegen, werk dat niet wezenlijk boeit, de oppervlakkigheid (niet vervullend zijn) van onze relaties en onverschilligheid over onszelf.

Daarin verandering brengen begint bij onszelf weer serieus te gaan nemen en dat kan niet bestaan zonder bewustzijn over wat we voelen en daarbij denken. Als ik zelf onbewust in mijn leven sta en geen belangstelling heb voor mijn eigen behoeften, gevoelens, gedachten, herkomst en bestemming, dan is het ook onmogelijk om op dat niveau betekenisvol open te staan voor een ander. Zo kan ik niet werken, want het is dan voor mij onmogelijk om de ander te zien in diens waarde en betekenis en er is aan die ander dan niets dat mij als zinvol zal raken om op in te haken. Ik moet dus bij mijzelf beginnen.

Zin ontdekken voor onszelf begint met het inzien van het nut onszelf onder ogen te nemen. Daarmee worden onze ogen ook voor al het andere geopend. 

Hoe werkt zin(geving) nu voor mij? Wat maakt dat er energie in mij vrijkomt en hoe wordt dat kenbaar?

Als ik aandacht heb voor wat in mij en om mij heen is. Als ik open sta om geraakt te worden dan ervaar ik vrijkomende energie. In de vorm van emoties, gevoelens, een besef van wat er te doen en laten is en dan wordt duidelijk wat mij kennelijk zin geeft.

Zo keek ik twee weken geleden naar de film: ”the longest ride”.  Waarin één van de hoofdpersonen zich als lerares bekommert om een kind dat potentie heeft, maar niet de omgeving die steunend is om die potentie tot ontwikkeling te brengen. Zij geeft die benodigde omgeving vorm voor dat kind. Ik werd met tranen van ontroering geraakt door de passie van die vrouw om zich te geven voor dat kind en herinnerde me daarin mijn passie voor het overdragen van mijn kennis, ervaring en inzichten aan mensen die hun ‘zin’ en ontwikkeling zoeken. Zodat ik kon inzien dat ik op het juiste pad ben met wat ik doe. Dat dit mij ‘zin’ geeft.

Zingeving is daarmee geen verheven concept, maar een praktisch voelbare terugkoppeling in de vorm van te ervaren emoties, gevoelens, een besef van wat er te doen en laten is bij hetgeen we oplettend waarnemen. Het is daarmee niet iets dat ik primair denk. Als zin alleen bedacht wordt is het een functie van ego, met alle denkfouten die daarin zijn verdisconteerd. Precies dat hebben we te wantrouwen. 

Is deze tekst aanleiding voor je om een gesprek aan te gaan, dan kun je op deze pagina een afspraak maken. Als je twijfelt of ik je kan helpen, oriënteer je dan eerst op de rest van mijn site en als de twijfel blijft, stel me jouw vraag dan via de contactpagina. Je krijgt een eerlijk antwoord, of mijn telefoonnummer als de vraag me niet helder is. Tot dan!